Papatyadan Tac

   Güneşin her doğuşundan, her batışına, her gün dönümüne ödenmiş bir bedel var. Dünya dönüyorsa hatırı için döndüğü insanlar var. Ne bir tadı kaldı yaşamanın, ne de yaşanabilirliği dünyanın. Bazen bir kedinin dostluğu ısıtıyor kalbimi bazen de vapurda ki müzisyenlerin hoş edaları. Öten kuşlar, uçuşan martılar, gökten düşüp gözümden süzülene karışan damlalar ve tarihi yarımada manzarası süslüyor çehremi. Tabii insan olan hatırlıyor bu durumda gideni ve yine anımsıyor ölümü. Dalgalar çok etkiliyor beni, her seferinde kıyıya çarpıp geri dönsede kıyıdan vazgeçemiyor. Gözümde canlanırken tüm bunlar başımı yastığa koyup gözlerimi kapıyorum, kapıyorum kapamasına da uyuyamıyorum. Dar, uzunca, taşlı bir yolda yürüyorum.
   Çıkacağım dağların taşına, tükenmişliğim ile bir başıma. Bayırda ki çiçeklerde arayacağım güzel olanı, derman diyeceğim göz yaşıma. Sırtımda silahım, yeleğimde bomba, taç yapacağım papatyalardan. Bulursam eğer dalacağım lale tarlalarına, demetler yapacağım. Taş olsada gönlüm ölmedi içimdeki çocuk.
Aydınlatmasa günümü, ısıtmasa da  içimi güneş, bir kenarda ölmeyi beklemeyeceğim. Yakacağım tek tek umutlarımı, kaybetmeyeceğim. Koruyacağım değerlerimi, ezdirmeyeceğim. Yine korurken veda edeceğim her şeye. Veda etsem de gitmeyeceğim, gidemeyeceğim... Kuşların eksik olmadığı, güneşin gitmediği, sigara dumanında bitter çikolata tadında neşeli hayatlara...

İki mavi pencereden bakınca da bu kadar kötü mü dünya...

                                                                                                                    16 Mart 2017